Asemanian

حاکمی ابله روزی به سفره ی کدخدای ده نشست.

ادامه خواندن “حاکم ابله”

لالا لالا، گل پونه

ادامه خواندن “لالایی”

شب بود،

ادامه خواندن “آرامش”

بسان سبزه ای شاداب به پای او روییدم،

ادامه خواندن “سبزه و گل”

تنها در جنگلی تاریک می‌رفت،

ادامه خواندن “ترس از آدمی”

دلم می‌سوزد به حال برگ پاییزی!

ادامه خواندن “سکوت برگ”

سرانجام آدمی جز این است؟

ادامه خواندن “سرانجام”

شبانگاهان چه خوب است؛

کسی نیست تا تنها شوم!

تنهایی، یک جایی میان آدمهاست…

شبی رفتم به میخانه

ادامه خواندن “در میخانه”

ای قاصدک چه می شود؟

ادامه خواندن “درد را به سینه ات بدار”

به تازیانه دادم من آن رسم مست را

ادامه خواندن “رقص مرگ”

در آن تاریکی چیزی در چند قدمی دیده نمی شد،

ادامه خواندن “جسدی در باغ”

صدای ساکت یک سنگ با من

ادامه خواندن “تقدیر”

آمدیم چون چکاوک ما را سخن نبود

ادامه خواندن “چکاوک”

در پرده سخن باید، تا ندرد پرده سخن

ادامه خواندن “غوزه”

بالم به دست دامی، پرخون شد و نگفتم

ادامه خواندن “سکوت”

نیمه بسمل گفتمی عاشق منم

ادامه خواندن “مرغ بسمل”

یک سینه سرخ ساکت

ادامه خواندن “یک قاب عکس زیبا”

بگفتا یار به دستت هست یکی باده

ادامه خواندن “یار در میخانه”

یک عمر بخفتیم در خانه ی کی گفتن

ادامه خواندن “چی گفتن”

شکسته و غمگین در گوشه ای نشسته بود،

ادامه خواندن “حلقه”

بارالهی دارمی من زورقی در سینه جان

ادامه خواندن “زورق دل”

تنها در اتاق به قاب عکسی که پشت و رو به دیوار آویخته شده بود نگاه می کرد

ادامه خواندن “چهارچوب”

از پی قطره ها، باریکه ها، جوی ها، نهرها، رودها و دریاها رفت،

ادامه خواندن “کوچک و بزرگ”

مردم دیده ی ما کان به دروغ لب نگشود

ادامه خواندن “چشم ها”

یکی بود، یکی نبود

ادامه خواندن “کوتاهترین داستان دنیا”

ای دل بزن که جان خواست، بی تابیت مبارک

ادامه خواندن “تولد”

پروانه ای خود را بر شعله ی شمعی بزد

ادامه خواندن “شعله و پروانه”

پرستو را به بند هرگز ندیدن

ادامه خواندن “پرستو”

می خندید و می خرامید و می خواند

ادامه خواندن “بیچاره قلم”

بیا تا نرفتم از یاد

ادامه خواندن “برگ خزان”